Sarria - Portomarin

Na het desayuno pendelen om iedereen te brengen bij kilometerpaal 100. De Camino kan nu echt starten. De hindernissen blijven nog effekes. Busje kapot. Terug naar luchthaven voor een nieuw busje. Maar we zijn al wat gewoon.
De Camino (weg) loopt volledig in de natuur. Elkeen stapt zijn eigen ritme en de vriendelijkheid van zoveel mede pelgrims is een openbaring. De weg slingert door boerendorpjes zoals onze grootouders ze nog moeten gekend hebben. Koeien over straat inspireert enkelen onder ons voor een nieuw woord voor het Nederlands woordenboek: "Strontalarm". Rond het middaguur en niet gepland ontmoeten we mekaar op een leuk terrasje onderweg. De sfeer zit er goed in. Bij aankomst is iedereen roerend eens: Dit was een gedroomde start en overtreft ieders verwachting. 's Avonds maken we een lange tafel en klinken we op elkaars gezondheid. Langs deze weg nog een verjaardagswens voor Sofie (dochter van Narda). Waar het vandaag enkel dalen was zal het morgen enkel klimmen worden. Adios. A mañana
.

Hasselt Brussel Santiago Sarria

Leuk als een directeur, een proost en een educatieve van ziekenzorg je komen uitwuiven aan de bus. Het geeft aan dat ook voor de organisatie de verwachtingen hoog gespannen zijn voor dit pilootproject. Stappen naar Compostela door chronisch zieken, het is geen evidentie. Met ondersteuning kan deze droom werkelijkheid worden.
Bedevaart of pelgrimstocht? Je vind in de woordenboeken ongeveer dezelfde betekenissen. " afgelegde weg naar een heilige of spirituele plek "
Ergens vond ik de volgende betekenis: Pelgrimeren is bidden met de voeten. Bij ziekenzorg wordt dat morgen 'bidden met handen en voeten'. Vreugde en verdriet delen. Daar doen we het voor.
Morgen eerste stapdag, bergop en bergaf want vlakke stukken zijn hier niet te vinden. We mochten vandaag al van wat hindernissen proeven (file, nieuwe bus met stroeve lift, charmante chauffeur die het klaarspeelt om zelfs met GPS verkeerd te rijden en een gelukkige Jos die om 11 uur van een heerlijk avondmaal geniet maar dat is een verhaal apart). Eind goed, al goed.
Buenas noches

aftellen ...

2 weken scheiden ons nog van de eerste pelgrimstocht naar Compostela met ziekenzorg cm limburg. Een pilootproject dat bol staat van verwachtingen. Verwachtingen van de organisatie en niet in het minst van de deelnemers. 15 pelgrims en 5 vrijwilligers (de werkgroep) gaan de uitdaging aan. Pelgrimeren is immers openstaan voor het onbekende, loskomen en loslaten van de dagelijkse sleur, ontmoeten en begroeten van je medemens. Misschien kom je jezelf tegen …

Ziekenzorg stelt zich tot doel om chronisch zieke mensen en mensen met een beperking te laten participeren in de samenleving op basis van gelijkwaardigheid. Dit realiseren betekent dat zieke mensen ook hun eigen keuzes moeten kunnen maken en ondanks verminderde zelfredzaamheid “Blijven Reizen” mogelijk wordt. Toegankelijke en aangepaste accommodatie, medische en verpleegkundige zorgen en hulp en begeleiding door deskundige, vrijwillige medewerkers worden dan prioriteit.
Dat deze onderneming een grondige voorbereiding vereiste sprak voor zich. Talrijke vergaderingen, een prospectie, 2 infonamiddagen en een fijne pelgrimszegen met kennismakingswandeling waren eigenlijk al een mini pelgrimstocht voor de werkgroep.

Een woordje van dank gaat naar Ivo (diensthoofd van ziekenzorg en enthousiast voor het idee vanaf het eerste uur). Hij gaf samen met Jan (voormalig algemeen directeur cm limburg) de voorzet om te starten met het idee. Dank ook aan Veronica die er niet bij is maar wel het luik 'zingeving' van deze tocht voor haar rekening nam. Zij heeft samen met Egfried het tochtboekje (met praktische info en spirituele teksten) uitgewerkt. En ‘last but not least’ mijn hartelijke dank naar de werkgroep die nooit heeft getwijfeld en er steeds is in blijven geloven in de haalbaarheid van dit uniek project en concept (groepsgebeuren met individuele beleving en invulling).