Santiago - Hasselt

Zo de start bezaaid was met hindernissen, zo vlot was de thuiskomst. Terug bij familie en vrienden na 12 dagen, dat doet deugd. Afscheid nemen van de vriendengroep op de Camino is dat minder. Maar we gaan mekaar straks weerzien op een terugkomdag waar nog wat herinneringen zullen opgehaald worden met het overvloedige beeldmateriaal. De blog zal ook wat worden bijgewerkt met foto's en een terugblik.
"Buen Camino"

Lavacolla - Santiago de Compostela

Vandaag spreken we 's morgens af om samen te starten met een bezinning. De tocht die zoals iedere dag voortreffelijk is geprospecteerd door Gerard en Egfried dient zich zonnig aan en voorspeld een paar hellingen maar wat kan nu nog moeilijk zijn na wat is gepasseerd. Monte do Gozo (berg der vreugde) komt zo in het vizier. De  laatste kilometers stappen we gezamenlijk.  En dan... de kathedraal. Voor de meesten is het een emotioneel moment. Knuffels en kusjes voor elk van ons. Egfried geeft een korte rondleiding rond de symbolen en voor straks heeft Gerard gezorgd dat we een ereplaats krijgen in de kathedraal. Ieder zorgt nog voor presentjes voor het thuisfront want morgenvroeg lukt dat niet meer (7 uur vertrek hotel). En ja... de pelgrims mis om 7u30, de apotheose met de botafumeiro. Een emotioneel gebeuren. Het wierookvat zwiert over de hoofden terwijl een hemelse stem een hemels lied aanheft. De kathedraal zit stampvol. Er zijn weer veel pelgrims toegekomen vandaag. Rond 9 uur zitten we aan tafel voor het laatste avondmaal. Het werkgroepje moet even slikken als Sara, onze jongste pelgrim in naam van de hele groep begint te speechen. Dankjewel lieve pelgrims. Deze schelp krijgt een bijzondere plaats in ons hart.

O Pedrouzo - Lavacolla

De warme trui of fleece kunnen we al na een uur in de rugzak steken. Het is schitterend weer vandaag. Je zou vermoeden, hoe dichter we bij Santiago komen hoe gemakkelijker het gaat. Niks daarvan. Er volgen nog pittige hellingen. Liliane krijgt weer complementjes en kan waar nodig hulp krijgen van vriendelijke en hulpvaardige pelgrims. Idem voor Sara. Onderweg steekt een peloton soldaten voorbij en ze laat zich de hulp wel gevallen door die jonge kerels. Jos2 verrast ons weer met een bemoedigende boodschap. "Dit is een prachtig stuk natuur en het geeft je kracht en moed om verder te gaan". Iedereen is tevreden om morgen samen het orgelpunt te bereiken. Heerlijke vooruitzichten. 's Avonds in de bar bij een glaasje 'geest'rijke drank worden nog weetjes uitgewisseld. We lachen tranen met tuiten.

Salceda - O Pedrouzo

We worden 8km terug gebracht om eigenlijk ietsje verder aan te komen dan dat we overnachten. We pendelen dus voor de 2de keer. Vandaag gaan enkelen overnachten in een albergue met stapelbedden in gemeenschappelijke slaapzalen. Het verblijf van de meeste pelgrims. Toch wel een ervaring voor de enkelen die er voor kozen. Het mooie weer is terug. De laatste kilometers zie je  vele pelgrims die al weken onderweg zijn en morgen allicht  Compostela bereiken. Blije gezichten maar ook met vermoeide onderste ledematen. Morgen voor ons de voorlaatste tocht. Hier in O Pedrouzo zijn al wat souvenirs gekocht want zaterdag moeten we vroeg uit de veren. Adiós y A mañana

Arzua - Salceda

Een beetje aardrijkskunde. Veel regen maakt van grachten beken, vervolgens van beken stromen en waar het water niet weg kan krijg je  eerst modder en dan plassen. Illustraties elders op de blog.
Vandaag hulpmotor kapot. We krijgen hulp onderweg. Een jonge Zwitser, een lieve jonge Amerikaanse en een Spanjaard bieden spontaan assistentie op de moeilijke stukken. Hebben we wel een hulpmotor nodig?
Intussen worden we stilletjes aan bekend op de Camino. Een oudere man uit Vancouver (West Canada) spreekt zijn bewondering uit voor ons en zegt tegen Liliane: "You're my inspiration". We worden er ff stil van. Bij een koffiestop geraken we aan de praat met iemand die in Leuven is vertrokken. Hij heeft gehoord van onze aanwezigheid en wil alles over dit pilootproject weten. 's Avonds maken we weer een feestelijke tafel waar gezelligheid en vriendschap het hoofdgerecht vormen. "Liefde is ... " kan je hier invullen met de namen van 19 lieve mensen uit Limburg die morgen hun weg vervolgen naar Compostela

Boente - Arzua

Galicië ligt onder een zware depressie, zoveel is duidelijk. Het water valt hier met bakken naar beneden. Een leuke opmerking hierover gehoord: De natuur wordt vandaag afgestoft en de kleuren worden gewassen. Het is maar hoe je het bekijkt.
Voor elke dag vinden we behalve de beschrijving van wat we te zien krijgen onderweg, stukjes bezinningstekst. Iedereen maakt voor zichzelf uit wat hij of zij ermee doet maar 's avonds aan tafel leest een vrijwilliger iets voor. Vandaag ging het over "Vergeven". Hier volgt de tekst:
Vergeven is...
Vergeven is iemand bevrijden, iemand weer kansen geven nieuw te worden. Vergeven is iemand weer de hand reiken om over de zwakheid heen te geraken. Vergeven is de zon brengen, is de muur afbreken, is een brug bouwen, is terug contact opnemen. Vergeven is de ander weer zo graag zien als jezelf.
Vergeving vragen is je eigen pretentie op zak steken en bekennen dat ook jij liefde nodig hebt. Vergeven is nog maar eens de liefde gelijk geven.
Morgen belanden we op minder dan 30km van Santiago. Het einde komt naderbij. Er zijn er die dat niet leuk vinden. Want het mag dan wel regenen en hard waaien, de sfeer zit er goed in en elkeen geniet ervan op zijn manier. Bij een pelgrimstocht is niet de bestemming het belangrijkste maar wel de weg ernaar toe

Leboreiro - Boente

No "RAIN" no glory. We starten in de regen en het waait fel. We waren gewaarschuwd. Het is dan wel minder koud maar wat nat is voelt kil aan. Een regenjas of poncho beschermd maar al wat er onder zit wordt toch nat. Liliane krijgt vandaag een verrassing voorgeschoteld die haar nog lang zal heugen met een dikke merci  aan Egfried en Gerard. Onderweg krijgen Dominique en Margriet nog een leuk bericht van hun dochter, net als ik 'toevallig' de mailbox open en we samen aan tafel zitten. Leuk.
Namiddag eindigen we deze tocht in de zon

Palas de Rei - Leboreiro

We zijn op weg naar de helft. Voor enkele stukken moeten we voor Liliane een alternatief zoeken. Ze heeft een fantastisch hulpmiddel. Een sterke hulpmotor die moeiteloos niet te steile hellingen neemt. Waar geen asfalt ligt de rotsen ongelijk steken we een handje toe. Doordat we een andere weg kiezen krijgen we voortdurend een hint om terug te keren. De mensen bedoelen het natuurlijk goed. Grappig eigenlijk.
Morgen wordt regen voorspeld. 'No pain, no glory'. Ook voor ons dus

Castromaior - Palas del Rei

Vandaag volgen we min of meer een lokale asfalt weg. Dan links, dan rechts telkens langs kleine dorpjes en overal uitgerust met meerdere slaap- en eetgelegenheden om die massa pelgrims te ontvangen . Enkelen onder ons maken er een spelletje van om zo veel mogelijk stempels te verzamelen. De ene is al mooier dan de andere. Na 13 km arriveren we. De derde dag is de moeilijkste wordt al eens gezegd. Het moet dus morgen beter gaan. Het zal nodig zijn want onze 2 prospecteurs Egfried en Gerard  hebben een moeilijk maar toch ook mooi parcours voorspeld. We kijken ernaar uit.

Portomarin - Castromaior

Mistig este mañana.Het blijft zo de hele voormiddag. We voelen de Camino in onze kuiten. Remblokjes hebben weet van het voortdurend dalen gisteren. Zelfde scenario vandaag. Heerlijk toch die ontmoetingen met de wereld. Ogen, handen en voeten spreken alle talen.  Pelgrims helpen mekaar waar nodig, ja bidden met handen en voeten. Een geschenk om dit te mogen beleven.
Namiddag volop zon. Jos 2, Narda en Theo, Annie en Mia en Gerty weten met hun energie geen blijf. Ze gaan dan maar gewoon een kilometer verder. Goed dat Smartphones bestaan. Jos2 laat nog een leuk berichtje na onderweg. Dankjewel Jos.
Pelgrims keren nooit terug op hun stappen, ook niet als ze wat vergeten zijn. Vandaag hebben we een uitzondering gemaakt. Wie kan er nu zonder slippers? De boodschap inspireerde de redders voor een poets? Slippers zijn terecht nu samen met die verrassing die straks bij thuiskomst nog een leuk vervolg kent. Dit was weer een leuke dag. Gracias Camino.

Sarria - Portomarin

Na het desayuno pendelen om iedereen te brengen bij kilometerpaal 100. De Camino kan nu echt starten. De hindernissen blijven nog effekes. Busje kapot. Terug naar luchthaven voor een nieuw busje. Maar we zijn al wat gewoon.
De Camino (weg) loopt volledig in de natuur. Elkeen stapt zijn eigen ritme en de vriendelijkheid van zoveel mede pelgrims is een openbaring. De weg slingert door boerendorpjes zoals onze grootouders ze nog moeten gekend hebben. Koeien over straat inspireert enkelen onder ons voor een nieuw woord voor het Nederlands woordenboek: "Strontalarm". Rond het middaguur en niet gepland ontmoeten we mekaar op een leuk terrasje onderweg. De sfeer zit er goed in. Bij aankomst is iedereen roerend eens: Dit was een gedroomde start en overtreft ieders verwachting. 's Avonds maken we een lange tafel en klinken we op elkaars gezondheid. Langs deze weg nog een verjaardagswens voor Sofie (dochter van Narda). Waar het vandaag enkel dalen was zal het morgen enkel klimmen worden. Adios. A mañana
.

Hasselt Brussel Santiago Sarria

Leuk als een directeur, een proost en een educatieve van ziekenzorg je komen uitwuiven aan de bus. Het geeft aan dat ook voor de organisatie de verwachtingen hoog gespannen zijn voor dit pilootproject. Stappen naar Compostela door chronisch zieken, het is geen evidentie. Met ondersteuning kan deze droom werkelijkheid worden.
Bedevaart of pelgrimstocht? Je vind in de woordenboeken ongeveer dezelfde betekenissen. " afgelegde weg naar een heilige of spirituele plek "
Ergens vond ik de volgende betekenis: Pelgrimeren is bidden met de voeten. Bij ziekenzorg wordt dat morgen 'bidden met handen en voeten'. Vreugde en verdriet delen. Daar doen we het voor.
Morgen eerste stapdag, bergop en bergaf want vlakke stukken zijn hier niet te vinden. We mochten vandaag al van wat hindernissen proeven (file, nieuwe bus met stroeve lift, charmante chauffeur die het klaarspeelt om zelfs met GPS verkeerd te rijden en een gelukkige Jos die om 11 uur van een heerlijk avondmaal geniet maar dat is een verhaal apart). Eind goed, al goed.
Buenas noches

aftellen ...

2 weken scheiden ons nog van de eerste pelgrimstocht naar Compostela met ziekenzorg cm limburg. Een pilootproject dat bol staat van verwachtingen. Verwachtingen van de organisatie en niet in het minst van de deelnemers. 15 pelgrims en 5 vrijwilligers (de werkgroep) gaan de uitdaging aan. Pelgrimeren is immers openstaan voor het onbekende, loskomen en loslaten van de dagelijkse sleur, ontmoeten en begroeten van je medemens. Misschien kom je jezelf tegen …

Ziekenzorg stelt zich tot doel om chronisch zieke mensen en mensen met een beperking te laten participeren in de samenleving op basis van gelijkwaardigheid. Dit realiseren betekent dat zieke mensen ook hun eigen keuzes moeten kunnen maken en ondanks verminderde zelfredzaamheid “Blijven Reizen” mogelijk wordt. Toegankelijke en aangepaste accommodatie, medische en verpleegkundige zorgen en hulp en begeleiding door deskundige, vrijwillige medewerkers worden dan prioriteit.
Dat deze onderneming een grondige voorbereiding vereiste sprak voor zich. Talrijke vergaderingen, een prospectie, 2 infonamiddagen en een fijne pelgrimszegen met kennismakingswandeling waren eigenlijk al een mini pelgrimstocht voor de werkgroep.

Een woordje van dank gaat naar Ivo (diensthoofd van ziekenzorg en enthousiast voor het idee vanaf het eerste uur). Hij gaf samen met Jan (voormalig algemeen directeur cm limburg) de voorzet om te starten met het idee. Dank ook aan Veronica die er niet bij is maar wel het luik 'zingeving' van deze tocht voor haar rekening nam. Zij heeft samen met Egfried het tochtboekje (met praktische info en spirituele teksten) uitgewerkt. En ‘last but not least’ mijn hartelijke dank naar de werkgroep die nooit heeft getwijfeld en er steeds is in blijven geloven in de haalbaarheid van dit uniek project en concept (groepsgebeuren met individuele beleving en invulling).